Απεργιακή συγκέντρωση στα Φάρσαλα
Στην συγκέντρωση συμμετείχαν τα σωματεία συνταξιούχων ΟΑΕΕ και ΙΚΑ, ενώ χαιρετισμό πραγματοποίησε η πρόεδρος των Συντ. ΙΚΑ κ. Ελένη Στράτου και ο Πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Φαρσάλων κ. Γιάννης Δημακόπουλος.
Οι δηλώσεις περί μέτρου στήριξης των νοικοκυριών δεν αντέχουν κριτικής, αφού τα αναθέματα μέσα κι έξω από τα σούπερ μάρκετ από τους καταναλωτές έδιναν κι έπαιρναν, όταν διαπίστωναν ότι πρέπει να πληρώσουν ένα βδομαδιάτικο για να καλύψουν τις ανάγκες του σπιτιού τους για μερικές μέρες. Και ότι για να βρουν τα φτηνότερα προϊόντα από κάθε «καλάθι», θα πρέπει να πηγαίνουν βόλτες από σούπερ μάρκετ σε σούπερ μάρκετ.
Η αναμέτρηση σε αυτήν την μάχη λοιπόν, μας αφορά όλους μας, τους πάντες! Και τον οργανωμένο, τον συνδικαλισμένο εργάτη, κι εκείνον που μέχρι σήμερα δεν το έχει πάρει απόφαση να συνδικαλιστει. Αφορά όσους τα τελευταία χρόνια μπήκαν στον αγώνα, μπορεί να δοκίμασαν και απογοητεύσεις και σήμερα σκέφτονται αν «αξίζει τον κόπο». Αφορά τους εργαζόμενους σε κλάδους που με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους έδειξαν τη δύναμη του αγώνα, κατάφεραν να αποσπάσουν αυξήσεις σε μισθούς, ΣΣΕ κ.λπ.,
Αφορά όποιον προβληματίζεται για το αν «βγαίνει κάτι με μια απεργία», αλλά και όποιον βλέπει την ανάγκη της κλιμάκωσης, του να δώσει τη σημερινή μάχη της Τετάρτης τη θέση της και στις επόμενες, ακόμα πιο σκληρές ταξικές αναμετρήσεις……….
Ο «πράσινος» ενεργειακός πόλεμος και η έκρηξη της ενεργειακής φτώχειας
Ας θυμηθούμε την αύξηση των ενεργειακών τιμών το 2021 και είναι αρκετή για να φωτίσει ότι η αιτία της ακρίβειας δεν είναι ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος, ο οποίος φυσικά έριξε «λάδι στη φωτιά». Στην πραγματικότητα, πίσω απ’ την έκρηξη της ακρίβειας, της ενεργειακής φτώχειας και του ιμπεριαλιστικού πολέμου κρύβονται οι ίδιες βαθύτερες αιτίες. Οι ανταγωνισμοί των ομίλων, των ιμπεριαλιστικών κέντρων, των αστικών κρατών για τα κέρδη, τα μερίδια αγοράς, τις σφαίρες επιρροής. Ας τα πάρουμε με σειρά θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τις σημερινές εξελίξεις.
Πριν από λίγους μήνες όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει την επιλογή εγκατάλειψης του λιγνίτη, του λιθάνθρακα και του πετρελαίου στην ενεργειακή πολιτική, χαρακτηριζόταν αυτόματα ως εχθρός της προστασίας του περιβάλλοντος απ’ τα επιτελεία της ΕΕ , της κυβέρνησης ,περιφέρειας και των δημοτικών αρχών , και τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους. Η «πράσινη μετάβαση» με στρατηγικό καύσιμο το φυσικό αέριο προβλήθηκε σε ΕΕ και ΗΠΑ ως αυτονόητος μονόδρομος.
Η όξυνση του ανταγωνισμού ΝΑΤΟ – Ρωσίας με τη «ρωσο-ουκρανική κρίση» ήταν αρκετή για να δηλώσει στις αρχές Μάρτη ο επικεφαλής υλοποίησης της «Πράσινης Συμφωνίας» της ΕΕ, Φρανς Τίμερμανς, ότι «τα κράτη – μέλη μπορούν να συνεχίσουν να καίνε άνθρακα για να μη βασίζονται στο ρωσικό φυσικό αέριο». Ήδη από το 2021 οι νέες μονάδες ΑΠΕ αντικαθιστούν πλέον κυρίως την ηλεκτροπαραγωγή από φυσικό αέριο και όχι από άνθρακα στην ΕΕ.
Με γνώμονα το συμφέρον των «πράσινων» επενδυτών, το φυσικό αέριο προσανατολίστηκε στην ηλεκτροπαραγωγή και όχι στη θέρμανση, με αποτέλεσμα τη σπατάλη αντί την εξοικονόμηση Ενέργειας. Με κριτήριο το μέγιστο κέρδος, επενδύσεις γιγαντιαίων αιολικών πάρκων κατέστρεψαν καταπράσινες δασικές εκτάσεις και επιβάρυναν τον υδροφόρο ορίζοντα. Για τον ίδιο λόγο δεν προτάχθηκαν για υλοποίηση μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα χρήσιμα για την άρδευση και την ύδρευση των πόλεων. Για τον ίδιο λόγο εμφανίστηκαν ως βασική απειλή δημόσιας υγείας οι εξορύξεις υδρογονανθράκων, ενώ «εξωραΐστηκαν» οι συνέπειες στην υπόσκαψη της υγείας του λαού απ’ την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, της ρυπογόνου καύσης αποβλήτων, της εξόρυξης «σπάνιων γαιών» (αναγκαίων για την «πράσινη μετάβαση»). Σήμερα οι πραγματικοί στόχοι της «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ και οι ολέθριες συνέπειες για τον λαό αποκαλύπτονται όλο και πιο καθαρά. «Πράσινη ανάπτυξη» για ποιον.
Οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης
Για να ανοίξει αυτός ο μοναδικός ελπιδοφόρος δρόμος, οι δυνάμεις της Εργατικής Τάξης πρέπει να μπούνε σήμερα μπροστά ώστε να ξεδιπλωθεί μια μεγάλη πλατιά αγωνιστική πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της ληστείας του λαϊκού εισοδήματος, της αύξησης της ενεργειακής φτώχειας και της εκμετάλλευσης.
Φωτίζουμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές φιλολαϊκές λύσεις μέσα στη ζούγκλα της «απελευθερωμένης αγοράς» και της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Δυναμώνουμε την προσπάθεια για να αυξηθούν οι πρωτοπόρες εστίες αντίστασης, να πολλαπλασιαστούν τα παραδείγματα της COSCO, της ΛΑΡΚΟ, των Πετρελαίων Καβάλας. Να οργανωθεί και να διευρυνθεί ο αγώνας των συνδυασμένων διεκδικήσεων:
— για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και μείωση του εργάσιμου χρόνου με 35ωρο/5ήμερο/7ωρο
— για κατάργηση των έμμεσων φόρων (ΕΦΚ και ΦΠΑ) στα καύσιμα και στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και κατάργηση των δαπανών για εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ
— για σχέδιο αξιοποίησης του εγχώριου πλούτου, λιγνίτη και υδρογονανθράκων, σε σύγκρουση με τις δεσμεύσεις και τις προτεραιότητες της ΕΕ και τα παζάρια στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ
— για την κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής και την άμεση επιβολή πλαφόν στις ενεργειακές τιμές όλων των παρόχων για να σταματήσει η παραπέρα επιδείνωση
Στην Ελλάδα οι λέξεις «κινητοποιήσεις, απεργία» αποδείχτηκαν γερό αντίβαρο στη μοιρολατρία και την απογοήτευση. Παρ’ ότι ελάχιστα προβλήθηκαν οι αγώνες των εργαζομένων στην E-Food, στη ΛΑΡΚΟ, στην Cosco, στη Μαλαματίνα, στα Πετρέλαια Καβάλας και στο εργοστάσιο Λιπασμάτων, στις οικοδομές και τα εργοτάξια του ΜΕΤΡΟ ο αναβρασμός σε κλάδους όπως ο τουρισμός, οι κατασκευές, τα τρόφιμα, το φάρμακο, οι υγειονομικοί και οι ΟΤΑ είναι στην καθημερινή επικαιρότητα. Και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Αρκεί να δει κανείς το κύμα απεργιών στη Μεγάλη Βρετανία, στην Ισπανία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία και στη Γαλλία, ακόμη και στις ΗΠΑ.
Τίποτε δεν έχει τελειώσει όπως θέλουν να πιστεύουν όσοι σχεδιάζουν επί χάρτου το νέο τοπίο στην οικονομία.
Η κατάσταση δεν έχει σταματημό δυστυχώς. Τη διαμορφώνουν οι ανάγκες των εργαζομένων και η παραδοχή και αναγνώριση ότι ο πλούτος που παράγεται είναι όχι μόνο αρκετός για να επιβιώσει μια εργατική οικογένεια, αλλά ικανός να διαμορφώσει μια ζωή με δικαιώματα, ελευθερίες και δυνατότητες να ικανοποιούνται όλο και πιο διευρυμένες ανθρώπινες ανάγκες”.
